தன்னை உணர்ந்து ஞானம் அடைய ஒரு வழிகாட்டி – ஆன்மிகக் கேள்வி பதில், அறிவியல் ஆதாரங்கள் | A Guide To Spiritual Enlightenment / Self Realization in Tamil

ஆன்மீகம் என்பது ஒரு வியாபாரம் ஆகிப் போன உலகத்தில் நாம் வாழ்கிறோம். பாலியல் சர்ச்சையிலும், கற்பழிப்பு வழக்குகளிலும் சிக்கிய, மக்களை ஏமாற்றிய பல சாமியார்களைக் கடந்த சில தலைமுறைகளாக நாம் அதிக அளவில் சந்தித்து வருகிறோம். ஆன்மீகமும் பகுத்தறிவும் வேறு வேறு என்று எண்ணும் நிலைமைக்கு இதனால் நாம் தள்ளப்பட்டு இருக்கிறோம்.

இளமைப் பருவத்தில் எனக்கு ஏற்பட்ட விரக்தி மற்றும் மனச்சோர்வுக்கு ஆன்மீகத்தில் தான் தீர்வு இருக்கிறது என்று அறிந்து கொண்டேன். ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர், ரமண மகரிஷி, ஓஷோ, ஜே. கிருஷ்ணமூர்த்தி இப்படி பலரது புத்தகங்களும் உபதேசங்களும் எனக்கு ஒரு அடிப்படையான தெளிவை ஏற்படுத்தி தைரியத்தையும் கொடுத்தன. அவர்கள் இன்று உடலோடு இல்லை என்பதால் உயிருள்ள குருமார்களைத் தேடத் தொடங்கினேன்.

‘ஞானம் அடைய வேண்டும், அதன் மூலம் முழுமை உணர்வும் பேரானந்தமும் பெற வேண்டும், என் மனத்துயரத்தில் இருந்து விடுபட்டு ஜீவன் முக்தி அடைய வேண்டும்’ என்ற நோக்கத்தில் பயணித்த எனக்கு, இன்று சத்குரு என்று சொல்லிக் கொள்ளும் ஜக்கி வாசுதேவின் அறிமுகம் மெரீனா பீச்சில் நடந்த ஒரு சத்சங்கத்தின் வாயிலாகவும் (2003 என்று நினைக்கிறேன்) ஆனந்த விகடனில் வந்த ‘அத்தனைக்கும் ஆசைப்படு’ என்ற தொடரின் வாயிலாகவும் கிடைத்தது.  சில மாதங்களிலேயே குமுதத்தில் வெளிவரத் தொடங்கிய ‘கதவைத் திற காற்று வரட்டும்’ என்ற தொடரின் மூலமாக பரமஹம்ஸ நித்யானந்தா என்ற இன்னொரு நபரைப் பற்றியும் அறிந்து கொண்டேன்.

இவர்களால் புதிய தெளிவு ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை. ரஞ்சிதாவுடன் படுக்கையில் இருப்பது போன்ற ஒரு வீடியோவில் நித்தியானந்தா மாட்டிக் கொண்டதைத் தொடர்ந்து அவர் மேல் மக்களுக்கு இருந்த நம்பிக்கை மறைந்ததால் ஒரு காமெடிப் பீசாகப் போனார். ஜக்கியின் மீதும் ‘காட்டை அழித்தார், கஞ்சா விற்றார், மனைவியைக் கொன்றார்’ என்று பல குற்றச் சாட்டுகள் சொல்லப் படுகின்றன. 

‘உனக்கு நீயே ஒளியாக இரு’ என்று புத்தர் சொன்னதை மனதில் வைத்துக் கொண்டு, பல ஞானிகள் சொல்வதைக் கேட்டும் கூடக் கண்மூடித்தனமாக எதையும் நம்பாமல், என் உள்ளொளியின் வழிகாட்டுதல் படி நடந்தேன். சாட்சி பாவனை என்ற பயிற்சியை மட்டும் தொடர்ந்து செய்தேன். அதனால் என் அனுபவம் முற்றிலும் மாறியது. அத்வைதம் என்பதே என்னுடைய இருப்பு நிலை என்று ஆனது. 

இதற்கும் அறிவியலுக்கும் தொடர்பு ஏற்படுத்தும் வகையில் நான் ஆங்கிலத்தில் எழுதிய ‘The Truth About Spiritual Enlightenment: Bridging Science, Buddhism and Advaita Vedanta’ என்ற புத்தகம் நல்ல வரவேற்பைப் பெற்றுள்ளது.

தமிழில் சில காணொலிகள் இந்தப் பக்கத்தில் உள்ளன: https://youtube.com/playlist?list=PLk6LhFTz0wprqtrh9AZ9yJHLGPEmK2naX

நான் அனுபவத்தில் உணர்ந்த விஷயங்களையும் அதைப் பற்றிய விஞ்ஞான ரீதியான மேற்கோள்கள் மற்றும் வளர்ந்துவரும் ஆராய்ச்சி பற்றியத் தகவல்களையும் தமிழிலும் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதே இந்தக் காணொலிகளின் நோக்கம்.

இனி வரும் வீடியோக்களைத் தவறாமல் காண எங்கள் சேனலுக்கு ஸப்ஸ்கிரைப் செய்யவும். அதற்கு, கீழ்க்கண்ட லிங்கை அழுத்தவும்: https://www.youtube.com/c/tamilmanam37?sub_confirmation=1

கடவுளுக்கு ஸ்பெஷல் தரிசன பக்தனை பிடிக்குமா அல்லது தர்ம தரிசன பக்தனை பிடிக்குமா? ஏன் இந்து மதத்தில் மட்டும் எங்கு பார்த்தாலும் ஏற்றத் தாழ்வுகளாகவே இருக்கின்றன?

(கோரா வலைதளத்தில் ஒரு கேள்விக்கு நான் அளித்த பதில்)

பூசலார் கதை தெரியுமா?

சிவனுக்குக் கோவில் கட்ட வேண்டும் என்று நினைத்த அவருக்கு, கட்டுவதற்கு வசதி இல்லை. அதனால் அவர் மனம் வருந்தி தன் மனதுக்குள்ளேயே கோவில் கட்டத் தொடங்கினார். அந்தக் கோவிலைத் திறந்து சிவனை எழுந்தருளச் செய்ய ஒரு நல்ல நாளும் பார்த்தார்.
காடவர்கோன் என்ற ஒரு அரசன் காஞ்சி நகரத்தில் ஒரு பெரிய கோவிலைக் கட்டி சிவனை எழுந்தருளச் செய்ய பூசலார் குறித்த அதே நாளையே குறித்திருந்தான். ஆனால், அதற்கு முதல்நாள், சிவபெருமான் அந்த மன்னனின் கனவில் வந்து, ‘என் பக்தன் பூசலார் கட்டியிருக்கும் கோவிலுக்கு நாளை செல்வதால் உன் கோவிலுக்கு வர முடியாது. அதனால், நாளை மறுநாள் வருகிறேன்” என்றார்.
அதைக் கேட்ட அரசன் மறுநாள் பூசலாரைத் தேடிப் புறப்பட்டான். அவர் ஊரில் வந்து, “பூசலார் கட்டிய கோவில் எங்கே” என்று கேட்க, “அவர் கோவில் எதுவும் கட்ட வில்லையே” என்று அங்குள்ளவர்கள் சொல்ல, கடைசியில் பூசலாரிடமே சென்று நடந்ததைக் கூறினான். அதைக் கேட்ட பூசலார், மெய் சிலிர்த்து, கண்ணீர் மல்கி, பின் தான் மனதில் கட்டிய கோவிலின் அமைப்பை உலகிற்கு எடுத்து உரைத்ததாகக் கதை உள்ளது,.
தூய்மையான பக்தி மட்டும் இருந்தால் போதும்; பணம், இடம், காலம், வழிபடும் முறை இவையெல்லாம் ஒரு பொருட்டே இல்லை என்பதை இந்தக் கதை விளக்குகிறது.
பக்தி என்பது இறைவனுக்கும் உங்களுக்கும் உள்ள விஷயம். உங்கள் ஊரிலோ பக்கத்திலோ, வரிசையில் நின்று வழிபடும் அளவிற்குக் கூட்டமில்லாத, அழகிய கோவில்கள் எத்தனையோ இருக்கும். அங்கு சென்று ஆசை தீர வழிபடுங்கள்.

திருமந்திரம் – Verses of Peace and Love from Thirumantiram

Tirumantiram or Thirumantiram is an ancient Tamil poetic work written by Thirumular and is the tenth of the twelve volumes of the Tirumurai, the key texts of Shaiva Siddhanta and the first known Tamil work to use the term.

ஒன்றே குலமும் ஒருவனே தேவனும்

நன்றே நினைமின் நமன் இல்லை நாணாமே

சென்றே புகும்கதி இல்லை நும் சித்தத்து

நின்றே நிலைபெற நீர் நினைந்து உய்மினே

• திருமந்திரம்-2104 (Thirumantiram 2104)

 

Translation:

(Human) race is one; God is one; Think what is good (for you and others)! Then there is no fear of death. Without devotion or spiritual practice, there is no liberation or salvation; So, fix this in your mind and focus on your growth.

அன்பும் சிவமும் இரண்டு என்பர் அறிவிலார்                  அன்பே சிவமாவது ஆரும் அறிகிலார்                  அன்பே சிவமாவது ஆரும் அறிந்தபின்                  அன்பே சிவமாய் அமர்ந்திருந் தாரே
திருமந்திரம் : -270 (Thirumantiram 270) Translation: Ignorant people say Love and Shiva (God) are different; No one knows that Love is Shiva; Once someone knows Love is God,He will rest, realizing that Love is God.

 

பிறகேன் இத்தனை வாதம்? – கவிதை

மனிதனைப் போலே உருவம் கொண்டக்

கடவுள் பலரைப் படைத்தோம்;

ஆளாளுக்கு ஒருபுத்தகத்தைக்

கடவுள் வாக்கெனப் படித்தோம்;

ஒன்றாய் இருந்த மனிதகுலம் நாம்

மதமென இனமெனப் பிரிந்தோம்;

மதங்களின் போதனை அன்பே என்ற

மூல உண்மையை மறந்தோம்!

 

உன்னையும் போலே பிறரையும் நேசி

என்றார் அண்ணல் ஏசு;

ஒன்றே கடவுள் அனைவரும் ஓர்குலம்

என்றார் நபிகள் அன்று;

ஒன்றே உண்மை பெயர்கள் பலவென

சொன்னது நம் ரிக் வேதம்;

மூவர் சொன்னதில என்ன விரோதம்

பிறகேன் இத்தனை வாதம்?

 

பரந்த பூமி நிறைந்த செல்வம்

எல்லாம் உண்டு இங்கே;

பரம்பொருளை நம் வாழ்வில் உணரப்

பாதைகள் பலப்பல இங்கே;

கற்றுக் கொள்ள ஆயிரம் வழிகள்

ஆயிரம் நூல்கள் இங்கே;

ஆனாலும் ஏன் இத்தனை சண்டை

இத்தனை வெறுப்பு இங்கே?

 

விஞ்ஞானத்தால் அதிசயம் கோடி

கண்முன் நிகழச் செய்தோம்;

கையளவுள்ளக் கருவியின் துணையால்

உலகை தினம் வலம் வந்தோம்;

நிலவைத் தொட்டோம், வானை அளந்தோம்,

விண்ணுலகை நாம் ஆண்டோம்;

இத்தனை செய்தோம் ஒற்றுமை என்னும்

பலத்தை நாம் ஏன் மறந்தோம்?

 

   – பி.சண்முகம்

குறியீடாய் மாறினாய் – கவிதை

கண்ணெதிரெ அன்றொருநாள் தோன்றினாய்;

களையானத் திருமுகத்தைக் காட்டினாய்!

தண்ணீராய் மனமெங்கும் தாவினாய்;

தீடீரென்று பிரிந்தெங்கோ ஒடினாய்!

எண்ணத்தில் கற்பனையாய் ஆகினாய்;

எழுதுகிறக் கவிதைகளாய் மாறினாய்!

விண்வெளியில் கலந்தொன்றாய் ஆகினாய்;

வாழ்க்கையிலே குறியீடாய் மாறினாய்!

 

சிந்தனையின் இடுக்குகளில் தேங்கினாய்;

சிலசமயம் கனவில்முகம் காட்டினாய்!

மந்திரமாய் என்வாழ்வை மாற்றினாய்;

மழைத் தூரல் போல் மனதில் தூறினாய்!

சந்தமெனக் கவிதைகளில் ஏறினாய்;

சொர்க்கத்தின் குறியீடு ஆகினாய்!

பாதையெலாம் மைல்கல்லாய் மாறினாய்;

பரம்பொருளை உன்மூலம் காட்டினாய்!

செருப்பு வேதம் – நகைச்சுவைக் கவிதை

வேதம் பேசும் ஜோடிச் செருப்பு

என்னுடன் உள்ளது;

அது கற்பனையில் உருவாகி, உருவகமாய் மாறி

வார்த்தைகளாய் இங்கு வழிகிறது!

 

“ரிக்வேதத்தில்

அஸ்வினித் தேவர்கள்

 ஜோடியாய் வந்து காப்பாற்றுவதுபோல,

பாதையில் கல்லும் முள்ளும் குத்தாமலிருக்க

ஜோடியாய் என்னை ரட்சிப்பதால்

பாதரட்ஷை உனது பெயர்;

 

வேதம் பேச வந்ததால்

 நீ எனக்கு குரு!

மெய்யான சத்குரு!

குருவாகிப் போனதனால்

குருகீதை சொல்வதுபோல்

பரப்பிரம்மமும் நீயே!” என்றேன்.

 

செருப்பு சொல்லியது, 

“நீயே அது, தத்வமஸி!

உன் ஆழத்தில் போய்,

தேடலில் மூழ்கித் 

தன்னை அறிந்து ஞானம் பெற்றால்,

நான் நீ என்ற

பேதமெல்லாம் மறைந்து விடும்;

பின் உன்னில் உண்மையையும்,

உண்மையில் உன்னையும்

காணலாம்” என்று.

 

சிரித்து விட்டுச்

சொன்னேன்,

“இதைப் படித்தால்

கமலஹாசன் கவிதைபோல்

இருக்கிறது என்பார்கள்;

கொஞ்சம் எல்லோருக்கும்

புரியும்படி

எதாவது சொல்!”

 

செருப்பு வார்விட்டுச் சிரித்தது;

நாம் வாய்விட்டுச் சிரித்தால் 

நோய்விட்டுப் போகும்;

செருப்பு வார்விட்டுச் சிரித்தால் அதற்கு

நோய் வரும்!

 

பரவாயில்லை!

தெருமுனையில் செருப்பு வைத்தியர்

ஒருவர் இருக்கிறார்;

அவரது ஊசியை வைத்து,

ஒரு நிமிட அறுவை சிகிச்சையில்

வாரைத் தைத்து விடுவார்!

 

செருப்பு தொடர்ந்தது,

“சினிமாவில் பார்த்ததுண்டா?

காதல் கடிதம் கொடுப்பதற்கெல்லாம்

‘செருப்பு பிஞ்சிடும்’ என்று

பதில் சொல்வதுபோல்

காட்சிகள் இருப்பதுண்டு;

அவர்களுக்குப் புரியவில்லை,

காதலின் சின்னமே

ஜோடிச் செருப்புதான் என்று!

ஒன்றில்லாமல் இன்னொன்று

எப்படி இருக்கும்?

 

நாங்கள் இருவர்தான்;

ஆனால், நீங்கள் 

எங்களை அணிந்து

நடக்கும் நடையில்

அந்த இருமை மறைந்து ஒருமை ஆகிறது;

துவைதம் மறைந்து அத்வைதம் ஆகிறது!

 

இரு காலணிகள், ஒரே நடை;

நெருப்பும் சூடும் இணைந்திருப்பது போல,

சக்தியும் சிவமும் இணைதிருப்பது போல,

வலதும் இடதுமான நாங்கள் இணைந்திருக்கிறோம்;

மனிதர்கள் நீங்கள்தான்

வலது சாரி, இடது சாரி என்று

அடித்துக் கொள்கிறீர்கள்;

எதுவாய் இருந்தால் என்ன?

ஒரு ‘சாரி’ சொல்லிவிட்டுப்

போய்விட வேண்டியது தானெ?”

 

“நியாமம்தான்” என்பதுபோல்,

தலையசைத்துவிட்டுக் கேட்டேன்,

 

“செருப்பு சத்குரு!

பல ஆண்டுகளுக்கு முன்

ஒரு பெரியவர் ராமனுக்குச்

செருப்பு மாலை போட்டதாக

ஒரு புரளி கிளம்பி இருக்கிறதே,

அதைப் பற்றிய தங்களது கருத்து?”

 

செருப்பு சொன்னது,

“செருப்பு ராமனின் அடையாளம்!

அவன் வனவாசம் சென்றவுடன்

அவனது செருப்புதான் நாட்டை ஆண்டது;

என்னால் அவனுக்கு மாலையணிவித்து

இருந்தால் எனக்கு அது பெரும்பாக்கியம்.

ராமனை முறைப்படி வணங்கியவர்

அவராய்த் தான் இருக்கும்,

அந்த நிகழ்வு உண்மையென்றால்.”

 

பதறிப்போய் சொன்னேன்,

“உஷ்! மெதுவாய்ப் பேசு!

உன்னை ‘ஆன்டி ஹிந்து’ 

என்று சொல்லி

உள்ளே வைத்து விடுவார்கள்.”

 

அது நகைத்துச் சொன்னது,

“என்னை யாரும் உள்ளே வைக்க முடியாது,

எங்கு சென்றாலும் என்னை

வெளியில் ஒரு மூலையில்தான்

வைப்பார்கள்.” என்று.

 

“அப்படியென்றால், ராமனுக்குச்

செருப்பு மாலை போட்டது தவறில்லையா?”

என்று மெதுவாய்க் கேட்டேன்.

 

அது சொல்லியது,

“அந்த பெரியவர்

 போட்டாரா இல்லையா என்பது

ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்;

அவர் எந்த நோக்கத்தில் போட்டார்?

ஆதிக்கத்தை எதிர்த்துப் போட்டிருந்தால்

செருப்பு போட்டாலும் நியாயமே!

அதை ஆதரித்துப் போட்டால்

பூப் போட்டாலும் குற்றமே!

 

நீ சொல்லும் 

இந்து தர்மத்தில்

இறை நிந்தனை என்ற

கோட்பாடே கிடையாது!

 

சொல்லப் போனால்,

நிந்த ஸ்துதி என்ற 

ஒரு வகைத் துதியே உண்டு!

இறைவனை நிந்தித்துப் பாடினாலும்

அது பக்தியே!

துவேஷ பக்தி என்று சொல்வார்கள்.

கம்சனுக்குக் கண்ணன் மேல் இருந்தது அது,

அதனால் அவன் முக்திபெற்றதாகக் கதையும்

சொல்வார்கள்.

 

எச்சிலால் சிவனுக்கு அபிசேகம் செய்து,

பன்றிக்கறி படைத்துக்

கண்ணப்ப நாயனார் 

வழிபாடு செய்த கதை கேட்டதில்லையா?

 

புலித்தோல் விரித்து சிவன் அமரும்போது,

மாட்டுத் தோலால் ஆன

செருப்பினால் ராமன் குளிர்காய்ந்தது

தவறில்லை!

 

அவரைப் போன்றவர்மீது

பழிகற்கள் எறிபவர்கள்

தான் எவ்வளவு ஒழுங்கு என்பதை

எண்ணிப் பார்க்கவேண்டும்;

 

யாரோ சில மனிதர்களுக்காக போராடும்

ஒருவனும் கடவுள் சேவையைத்தான் செய்கிறான்.

கண்ணீரைத் துடைப்பவன்

பக்தனைவிடக் கடவுளுக்கு நெருக்கமானவன்;

அவன் கடவுளை நம்பாவிட்டாலும் கூட!”.

 

தொடர்ந்து கேட்டேன்,

“செருப்பு சத்குரு,

ஆன்மீக அரசியல் பற்றி

உங்கள் கருத்து என்ன?”

 

“ஆன்மீகம் என்ற வார்த்தை ஆன்மா என்ற

வார்த்தையில் இருந்து வந்தது;

‘ஆன்மா’ என்ற வார்த்தைக்குப் பொருள்

பலருக்குத் தெரியாது; ஏன்,

பெரியாருக்கே தெரியாது;

ஆன்மா என்றால் ‘தான்’ என்று பொருள்;

அது தன்னைக் குறிக்கும் சொல்.

ஆன்ம ஞானம் என்றால் ‘தன்னை அறிதல்’;

ஆன்மிகப் பயணம் தனிமனிதப் பயணம்;

அதற்கும் அரசியலுக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்று

சொன்னவரைக் கேள்” என்றது.

 

அடுத்துக் கேட்டேன், “ரஜினியைப் பற்றிய

உங்கள் கருத்து?”

 

“ரஜினியா! யாரது?” என்றது செருப்பு.

 

“அவர் எங்கெ எப்போ எப்படி வருவார்னு யாருக்கும் தெரியாது! வரவேண்டிய நேரத்தில் கட்டாயம் வருவார்” என்றேன் தலையைக் கோதியபடி.

 

“சரி வரட்டும் பார்க்கலாம்” என்றது செருப்பு!

குண்டூசி – கவிதை (ஆசிரியப்பா)

குண்டூசி ஒன்று குருவாய் ஆனது;

குறியீடாய்க் கோடி உண்மை சொன்னது;

அறிவின் கூர்மையைச் சிந்தனை நுண்மையைக்

குறித்துக் காட்டும் உவமைநான் என்றது;

 

கூரிய அறிவே பூமியைத் தலைமேல்

நேரிய முறையில் வைத்துத் தாங்கும்

என்ற உண்மையை அதன்மேல் இருக்கும்

உருண்டைத் தலையும் உரக்கச் சொன்னது;

 

வைக்கோல் போரில் தான்போய்த் தொலைந்தால்

வருடம் கழிந்திடும் தேடும் முயற்சியில்;

பொய்களின் குவியலில் உண்மை என்னும்

பொக்கிஷம் தேடும் பயணமும் அதைப் போல்

மிகமிகக் கடினம் என்றது; அந்த

மெய்மையின் சின்னமும் தானே என்றது

சிற்சில சமயம் தன்னைப் போல

உண்மையும் கொஞ்சம் குத்தும் என்றது!

 

“பனிபோல் மின்னும் வெள்ளைக் காகிதம்

பார்வையைப் பறிக்கும் மஞ்சள் காகிதம்

வண்ணம் பற்பல எனினும் அவற்றை

வானவில் போல ஒன்றாய் இணைப்பேன்

 

செய்தித் தாளையும் காகித மடலையும்

சாமான் எழுதியத் துண்டுச் சீட்டையும்

அடிக்கடி சாலையில் சிலபேர் கொடுக்கும்

அறிவிப்பு ஏந்திய வண்ணச் சீட்டையும்

 

பயணச் சீட்டையும் கட்டணச் சீட்டையும்

பரிட்சைத் தாளையும் கேள்வித் தாளையும்

ஒன்றாய்த் தொகுத்து வேற்றுமை களையும்

ஒற்றுமைச் சின்னமும் நானே” என்றது;

 

“வாரியல் குச்சிபோல் இருக்கும் என்னையே

குண்டூசி என்று உலகம் அழைக்கும்;

புத்தனாய் காந்தியாய் நீ ஆனாலும்

பலரது வாய்மொழி உன்னையும் பழிக்கும்!

 

அடுத்தவர் கருத்தைப் பொருட்படுத்தாமல்

அடுத்தவர் பேச்சால் மனம் கலங்காமல்

அறிவைத் தேடி உண்மையைத் தேடி

அனைத்துலகத்தின் ஒற்றுமை தேடி

 

அறநெறி வாழ்வதே வாழ்வு; எனைபோல்

அன்பாய் அணைத்து வாழ்வதே வாழ்வு!”

 

என்று பேசி போதனை முடித்தது;

என்கை நழுவித் தொலைந்து போனது!

 

•  பி. சண்முகம்

 

கவிதை மந்திரம் – ஆசிரியப்பா

கவிதையின் ஆழம் அறியத் தேடிக்

கற்பனைப் படகில் கடல்பலக் கடந்து,

அவ்வப் போது மூழ்கி முத்தெடுத்துநான்

ஆவல் பொங்கப் பயணித்து இருந்ததில்

மெல்ல மெல்ல அறிந்த உண்மைகளை

முத்தமிழ்க் கவியில் உரைப்பேன் கேட்பீர்!

 

ஓவிய மாக இயற்கை வரைந்த

ஒவ்வொரு அழகிலும் உள்ளது கவிதை;

நாடக மாக இயற்கை இயற்றிய

நமது வாழ்க்கையே மாபெரும் கவிதை;

 

இருட்டு மறைந்ததும் பறவைகள் நடத்தும்

இசைக் கச்சேரியில் இனித்திடும் கவிதை;

ஒவ்வொரு சிரிப்பிலும் விடும் கண்ணீரிலும்

ஒர்வரி சேரத் தொடர்ந்திடும் கவிதை;

 

மலர்கனி யாகி மரத்தினில் இருந்து

மண்ணில் விழுந்திட முளைவிடுமே விதை;

மறுபடி அவ்விதை மரமாய் ஆகும்

மாயத் திற்குள் மந்திரக் கவிதை!

 

இல்லாத கடவுளும் கவிஞன் வரையும்

சொல்லோ வியத்தில் தோன்றிட முடியும்;

கடலையும் நிலவையும் மலரையும் பனியையும்

கவிதையால் பேச வைத்திட முடியும்;

 

கோடி மன்னர்கள் கட்டாத கோட்டையைக்

கற்பனைச் செங்கலால் கட்டிட முடியும்;

கவிதை வரிகளால் சிந்தனை உளியால்

கோவில் பல உருவாக்கவும் முடியும்!

 

உருவகம் என்ற தந்திரத் தாலே

உள்ள இயற்கையைத் தாயாய் மாற்றும்;

உண்மை என்ற ஓர் பரம்பொருளை

உருவம் உள்ள இறைவனாய் மாற்றும்;

எதிர்ப்படும் காட்சியின் அழகையெல்லாம் ஒரு

எதுகை மோனை மாலையாய் மாற்றும்;

இப்படிப் பலப்பல அற்புதங்களை

இனியதோர்க் கவிதை இயல்பாய்ச் செய்யும்!

 

கடவுள் என்பதே ஒர் கவிதைதான்;

கவிதையில் அவனொரு அழகிய உருவகம்;

அவனது படைப்பால் ஆன இவ்வுலகும்

அழகிய அதிசய முடிவிலாக் கவிதை!

 

எங்கே கடவுள் என்றெனைக் கேட்டால்,

எங்கே கவிதை என்றெனைக் கேட்டால்,

இரு வினாக்களுக்கும் என்பதில் ஒன்றுதான்;

கடவுளும் அவனது கவிதையும்

எங்குதான் இல்லை ஒரிடம் காட்ட?

உலக ஓற்றுமை – கவிதை

நாம் யார்?

 

ஆப்பிரிக்கக் காடுகளில்

ஒரினமாய் வாழ்ந்து,

பூமியை நிரப்ப பிரிந்துபோய்

பல்வண்ணம் பெற்று,

பன்மொழிக் கூட்டமாய்ப் பிரிந்து,

ஒரிறைவனுக்கு பல்பெயர் சூட்டி,

பலவேடம் கற்பித்து,

பல்லாயிரம் நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு

இந்த மண்ணில் ஒன்று சேர்ந்து இருக்கிறோம்!

 

நவீனத் தொழில்நுட்பமும்

நவீனத் திறன்பேசியும்

உலகை ஒரு குடும்பமாக

உருமாற்றம் செய்திருக்கிறது!

 

இது சேரும் நேரம்,

பிரியும் நேரமன்று!

இது சமாதானத்தின் தருணம்,

சண்டையிடும் தருணமன்று!

 

நம் சண்டைகளை 

எப்போது நிறுத்துவோமென

கடவுளின் ராஜ்யம் காத்திருக்கிறது!

 

ஆத்திகம் பேசும் அடியவர்களுக்கு

அவனே அன்பு!

நாத்திகம் பேசும் நல்லவர்களுக்கு

அன்பென்னும் குணமாக அவன்

அவதாரம் எடுக்கிறான்!

முன்பு பாடலில் சொன்னதைக்

கவிதையில் வழிமொழிகிறேன்…

 

ஒன்றாய் இருக்கும் தன்மையினால்தான்

மனிதன் மற்ற உயிர்களைவிட உயர்ந்து நிற்கிறான்.

பரிணாமத்தின் கடைசிப்படி உலக ஒற்றுமை.

 

பழமையைப் பிடித்து

எத்தனை காலம் நாம்

தொங்கிக் கொண்டிருப்பது?

மூடத்தனத்தில் எத்தனை காலம்

மதிமயங்கி இருப்பது?

 

‘கையளவு மனது’ என்றத்

தொலைக்காட்சித் தொடரை,

நம் பழைய இல்லங்களில்,

தொன்னூறுகளில்,

கருப்பு வெள்ளைத் தொலைக்காட்சியில்

பார்த்திருப்போம்…

 

வறுமையில் வாடும் இளம்விதவை

தன் குழந்தைகளை

வெவ்வேறு பெண்களுக்குத்

தத்துக் கொடுத்து விடுகிறாள்…

அக்குழந்தைகள் பலவிதமாய் வளர்ந்து

பெரியவர்களாகி,

ஒருவரை ஒருவர் அறிந்து ஒன்றாய்ச் சேர்ந்து,

தங்களது அன்னையைத் தேடும்

உணர்ச்சிக் காவியம் அது!

 

அந்தக் கதையில் வருவது போல,

நாமெல்லோரும் இந்த பூமித்தாயின் குழந்தைகள்!

வெவ்வேறு இடங்களில் குடிபெயர்ந்து வளர்ந்த

இறைவனின் குழந்தைகள் நாம்!

 

இப்போது ஒன்றாய்ச் சேர்ந்திருக்கும் நாம்

அன்பில் தேடுவோம் அவனை!

நமக்குள் தேடுவோம் அவனை!

 

அல்லாவும், கர்த்தரும், அரியும் சிவனும்

ஓர்பொருள் குறித்த பல பெயர்கள்…

இதைத்தான் ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் சொன்னார்;

விவேகானந்தர் சொன்னார்;

ரமண மகரிஷி சொன்னார்;

குரு நானக் சொன்னார்;

பாடல்களில் பாரதியும் புகன்றார்;

காந்தியும் கலாமும் அதை ஏற்று நடந்ததால்தான்

வரலாறு அவர்களை உயர்த்திக் காட்டுகிறது.

 

இன்னும் எத்தனைபேர் வந்து இதையே சொல்ல வேண்டும்?

யார் வந்து சொன்னால் நமக்கெல்லாம் புரியும்?

 

பூமி ஒரு குடும்பம் என்கிறது மகா உபநிடதம்;

ஒவ்வொரு ஊரும் நம் ஊர், ஒவ்வொருவனும் நம் உறவினன் என்று பாடுகிறது புறநானூறு;

உண்மை ஒன்றே, 

அதை ஞானிகள்

 பலபெயர்களால் அழைப்பார்கள் என்று

உரக்கச் சொல்கிறது ரிக்வேதம்!

 

உற்று நோக்கினால் தெரியும்,

இஸ்லாமும் கிருத்தவமும் இதையே

வழிமொழிகின்றன என்று!

 

ஆக, இம்மண்ணின் தர்மம் சொல்வது ஒன்று;

அதன் பெயரால் நாம் செய்வது வேறொன்று!

உங்கள் இறைவன் சொல்வது ஒன்று;

அவன் பெயரால் நீங்கள் செய்வது வேறொன்று!

 

போதும்!

வேறுபாடுகள் தரும் போதையில்  காட்டிய

வெறித்தனங்கள் போதும்!

எனது மதம், எனது சாதி, 

எனது மொழி, எனது நாடு என்று

சுயவிளம்பரம் செய்து,

தற்பெருமை பேசி

ஒருவரை ஒருவர் அடித்துக் கொண்டு

காலம் கழித்தது போதும்!

 

நாய் சிறுநீர் கழித்துத் தன்

எல்லையைக் , குறித்துக் கொள்கிறது;

மனிதன் வேறுபாடுகள் கற்பித்துத் தன்

எல்லைகளைக் குறித்துக் கொள்கிறான்;

இரண்டுக்கும் என்ன பெரிய  வேறுபாடு?

 

வாழ்க்கை என்பது குதிரைப் பந்தயம் அன்று;

மதங்களையும் இனங்களையும் 

குதிரைகளாய் ஓடவிட்டு,

எது ஜெயிக்கும் என்று வேடிக்கைப் பார்க்க

இங்கு நாம் வரவில்லை!

 

இந்த பூமியும் ஒரு நாள் அழியும்;

அதன் ஆயுளை நீட்டிப்போம்!

இருக்கும் வரை நன்றாய், ஒன்றாய், அன்பாய்

வாழ்வோம்!

– பி. சண்முகம்

சுட்டுவிரல் – கவிதை

 

குறியீடாய் ஒருநாள் வந்தாய் – பல

குறியீடுகளை இட்டும் சென்றாய் 

 

குறியீடான நீயும்

உன்னால் தோன்றிய குறியீடுகளும்

சுட்டிக் காட்டும் உண்மைகளைச்

சற்றும் அறியாமல்,

குறியீடே உண்மையென்றெண்ணிக்

குழம்பிப்போய் உன்னைப்

பின் தொடர்ந்து பாழாய்ப் போன

பழைய நூற்றாண்டு நாட்கள் அவை!

 

சுட்டுவிரலை நிலவை நோக்கிக் காட்டினால்

சின்னக் குழந்தை விரலைத்தான் பார்க்கும்!

விரலைக் காட்டினால் வெண்ணிலவை நோக்க

விவரம் தெரியாது இன்னும் அதற்கு!

 

அனுமன் தந்த மோதிரத்தையே

ராமன் என்று ஏமாறும் சீதையைப் போல

உண்மையைக் காட்டுகின்ற 

சுட்டுவிரலான உன்னை

உண்மையென்று எண்ணி

உற்றுப் பார்த்திருந்தேன் பலநாளாய்…

 

மீசை வைத்த மகாகவி சொன்னதுபோல

வேடம் காட்டிய உண்மையறியாமல்

வேடத்தை உண்மையென்று கொண்ட

அறிவிலியாய் அலைந்தேன் அன்று!

 

வந்த மயக்கம் தெளிய

வருடம் பல ஆனது!

பின்புதான் அத்தனைக்கும் பின்புலம் புரிந்தது!

வேதமே விளங்கியதுபோல்

வெளிச்சம் பிறந்தது!

 

தெளிவாய்த் தெரிந்து கொண்டேன்,

குறியீடுகளைச் சுமந்துவந்த

கவிதைவரி நீ என்று! – உன்

பெயரின் அர்த்தமே

பெரிய குறியீடுதானே!

– பி. சண்முகம்